เนื่องจากอ่านได้คอมเม้นใน pantip ส่วนใหญ่จะแนะนำว่าไม่สนุก ทำให้ตัวผมก็เกือบไม่ได้อ่าน แต่เนื่องจากช่วงนี้ไม่มีอะไรอ่าน จึงลองหามาอ่าน
หลังจากอ่านจบแล้วสรุปได้ว่าเขียนได้ดี แปลได้ดี ขอคารวะ เป็นอีกเรื่องที่จบได้ดีมีความสุขครับ เหมือนเป็นนิยายรักในแบบกำลังภายในที่ผู้ชายอ่านและซึ้งตามไปได้
ความรู้สึกหลังจากอ่านเล่มแรก พบว่าก็สนุกพอไปได้ เขียนถึงความโหดร้ายของช่วงยุคสงครามได้ดี (อ่านแล้วเห็นภาพว่าน่ากลัวจริงบ้านแตกสาแหรกขาด) โดยหลักๆจะเกี่ยวกับเหล่าเด็กกำพร้าที่น่าสงสารอดอยากหิวโหย พยายามหาทางเอาตัวรอดในยุคนั้น (พออ่านจบแล้ว ไปอ่านเล่มแรกใหม่รู้สึกสงสารและเข้าถึงอารมณ์ตอนที่หานเฟิงพบเสี่ยวสือโถวมากกว่าเดิมมาก คิดว่าถ้าเป็นตัวเองไปเป็นเด็กอยู่ในยุคนั้นต้องตายแน่นอน ซึ้งถึงคำว่า คนมีเงินทอง ประเสริฐยิ่ง --ที่ไปอ่านเล่มแรกใหม่เนื่องจากตอนจบ--) ทางรอดในช่วงหน้าหนาวและหิมะตกเพียงหนึ่งเดี่ยวคือ วัดเป่ากวง จากในเพลงที่เหล่าเด็กกำพร้าอพยพร้องขานกัน เพื่อให้มีความหวังให้มุ่งฝ่าฟันไป เนื้อเรื่องหลังจากนั้นก็เนิบนาบไปเรื่อย (แต่เป็นส่วนสำคัญที่ทำเอาผมซึ้งใจหลังจากอ่านเล่ม 4 เป็นการปูพื้นให้เรารู้สึกผูกพันกับตัวละครเป็นอย่างมาก)
แต่แล้วก็ต้องมาสดุดตรงเล่ม 2 แต่ก็พยายามอ่านต่อ จนถึงเล่ม 3 เริ่มกลับมาสนุกอีกครั้ง มีช่วงรู้สึกน่าเบื่อบ้าง
เล่ม 4 เมื่อได้รู้ความลับเรื่องแรกของเสี่ยวสือโถวหลังหานเฟิงเข้าสุสาน ก็เป็นอันว่าลุ้นสุดๆ จากเคยเชียร์นางเอกคนหนึ่งถึงกับเปลี่ยนเป็นแช่งไป ไปเชียร์ตัวละครอีกตัวหนึ่งที่ผู้เขียนทำให้ผู้อ่านแอบหลงรักโดยไม่รู้ตัว(เพราะความลับนี้หลังจากอ่านจบไปอ่านใหม่ได้อารมณ์อีกแบบ)
เมื่ออ่านไปถึงเล่ม 4 ช่วงท้าย ก็เกิดอาการวางไม่ลง ความรู้สึกและการตีความตั้งแต่อ่านเล่มหนึ่งเปลี่ยนหมดโดยสิ้นเชิง หลังจากนั้นรู้สึกว่าพระเอกนางเอกท่ามากไปบ้าง(แต่อยู่ในระดับที่ผู้ชายอ่านได้)
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้จากคุณธรรมน้ำมิตรแบบลูกผู้ชายเปลี่ยนเป็น.....
เมื่อถึงเล่ม 6 บทสุดท้าย อ่านจบ ไปอ่านช่วงหานเฟิงพบเสี่ยวสือโถวครั้งแรกใหม่ รู้สึกซึ้งใจอย่างบอกไม่ถูก
(ผมได้ข้อคิดว่าวาสนานั้น จะมีหรือไร้ อยู่ที่ตัวเราด้วย ต้องมุ่งมั่นตั้งใจให้ถึงที่สุด ไม่ใช่ปล่อยไปตามยถากรรม แต่เมื่อพยายามถึงที่สุดแล้วก็ต้องรู้จักปล่อยวาง ถ้ายังมีวาสนาคงจะสมหวัง ถ้าไร้วาสนาแน่แล้วคงต้องทำใจ)
ขอสรุปอีกครั้ง อ่านนิยายกำลังภายในมาเยอะ ไม่เคยรู้สึกซึ้งใจเท่าเรื่องนี้ แม้แต่เอี้ยก้วยเจ้าอินทรีก็ซึ้งไม่เท่า(อาจจะเป็นที่อายุของผู้อ่านเริ่มแก่แล้ว มังกรหยกนั้นอ่านตั้งแต่ยังเด็ก)
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นทั้งหมดเป็นความรู้สึกส่วนตัวของผมเท่านั้น ถ้าผิดพลาดขออภัยครับ
รีวิว “สองพิสดารตำนานยุทธ์” ไม่อยากให้เกือบพลาดเหมือนผม
หลังจากอ่านจบแล้วสรุปได้ว่าเขียนได้ดี แปลได้ดี ขอคารวะ เป็นอีกเรื่องที่จบได้ดีมีความสุขครับ เหมือนเป็นนิยายรักในแบบกำลังภายในที่ผู้ชายอ่านและซึ้งตามไปได้
ความรู้สึกหลังจากอ่านเล่มแรก พบว่าก็สนุกพอไปได้ เขียนถึงความโหดร้ายของช่วงยุคสงครามได้ดี (อ่านแล้วเห็นภาพว่าน่ากลัวจริงบ้านแตกสาแหรกขาด) โดยหลักๆจะเกี่ยวกับเหล่าเด็กกำพร้าที่น่าสงสารอดอยากหิวโหย พยายามหาทางเอาตัวรอดในยุคนั้น (พออ่านจบแล้ว ไปอ่านเล่มแรกใหม่รู้สึกสงสารและเข้าถึงอารมณ์ตอนที่หานเฟิงพบเสี่ยวสือโถวมากกว่าเดิมมาก คิดว่าถ้าเป็นตัวเองไปเป็นเด็กอยู่ในยุคนั้นต้องตายแน่นอน ซึ้งถึงคำว่า คนมีเงินทอง ประเสริฐยิ่ง --ที่ไปอ่านเล่มแรกใหม่เนื่องจากตอนจบ--) ทางรอดในช่วงหน้าหนาวและหิมะตกเพียงหนึ่งเดี่ยวคือ วัดเป่ากวง จากในเพลงที่เหล่าเด็กกำพร้าอพยพร้องขานกัน เพื่อให้มีความหวังให้มุ่งฝ่าฟันไป เนื้อเรื่องหลังจากนั้นก็เนิบนาบไปเรื่อย (แต่เป็นส่วนสำคัญที่ทำเอาผมซึ้งใจหลังจากอ่านเล่ม 4 เป็นการปูพื้นให้เรารู้สึกผูกพันกับตัวละครเป็นอย่างมาก)
แต่แล้วก็ต้องมาสดุดตรงเล่ม 2 แต่ก็พยายามอ่านต่อ จนถึงเล่ม 3 เริ่มกลับมาสนุกอีกครั้ง มีช่วงรู้สึกน่าเบื่อบ้าง
เล่ม 4 เมื่อได้รู้ความลับเรื่องแรกของเสี่ยวสือโถวหลังหานเฟิงเข้าสุสาน ก็เป็นอันว่าลุ้นสุดๆ จากเคยเชียร์นางเอกคนหนึ่งถึงกับเปลี่ยนเป็นแช่งไป ไปเชียร์ตัวละครอีกตัวหนึ่งที่ผู้เขียนทำให้ผู้อ่านแอบหลงรักโดยไม่รู้ตัว(เพราะความลับนี้หลังจากอ่านจบไปอ่านใหม่ได้อารมณ์อีกแบบ)
เมื่ออ่านไปถึงเล่ม 4 ช่วงท้าย ก็เกิดอาการวางไม่ลง ความรู้สึกและการตีความตั้งแต่อ่านเล่มหนึ่งเปลี่ยนหมดโดยสิ้นเชิง หลังจากนั้นรู้สึกว่าพระเอกนางเอกท่ามากไปบ้าง(แต่อยู่ในระดับที่ผู้ชายอ่านได้) [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
เมื่อถึงเล่ม 6 บทสุดท้าย อ่านจบ ไปอ่านช่วงหานเฟิงพบเสี่ยวสือโถวครั้งแรกใหม่ รู้สึกซึ้งใจอย่างบอกไม่ถูก
(ผมได้ข้อคิดว่าวาสนานั้น จะมีหรือไร้ อยู่ที่ตัวเราด้วย ต้องมุ่งมั่นตั้งใจให้ถึงที่สุด ไม่ใช่ปล่อยไปตามยถากรรม แต่เมื่อพยายามถึงที่สุดแล้วก็ต้องรู้จักปล่อยวาง ถ้ายังมีวาสนาคงจะสมหวัง ถ้าไร้วาสนาแน่แล้วคงต้องทำใจ)
ขอสรุปอีกครั้ง อ่านนิยายกำลังภายในมาเยอะ ไม่เคยรู้สึกซึ้งใจเท่าเรื่องนี้ แม้แต่เอี้ยก้วยเจ้าอินทรีก็ซึ้งไม่เท่า(อาจจะเป็นที่อายุของผู้อ่านเริ่มแก่แล้ว มังกรหยกนั้นอ่านตั้งแต่ยังเด็ก) แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นทั้งหมดเป็นความรู้สึกส่วนตัวของผมเท่านั้น ถ้าผิดพลาดขออภัยครับ